مسیر تنهایی
اصلا تئوری خوبی نیست که برای حالِ خوبت نیاز به دیگران داشته باشی...!
اتفاقا تنهایی خیلی هم خوب است!
البته که باید تنهایی را بلد باشی... .
میخواهی یک فنجان چای بنوشی؟
باشه قبول...!
اما چرا با یک موسیقی همراهش نمیکنی؟
صبح که بیدار میشوی
حالا مقصدت هر کجا که باشد
چطور است یک مقدار زودتر از خانه بزنی بیرون و پیاده روی کنی و اهدافت را مرور کنی؟
نه اهدافِ خیلی طولانی مدت!
همینکه مثلا تا آخر هفته فلان کتاب را بخوانی هدف است و عملی کردن اش باعث شادابی ست.
اصلا چرا با خودت حرف نمیزنی؟!
با خودت درد و دل کن.
ببین چه چیزهایی آرامش ات را بر هم میریزد
همه را دور بریز
ببین چه غذایی را هوس کرده ای
برای خودت آشپزی کن... .
آخ که چه کیفی میدهد همراهِ آشپزی یک آوازی هم زمزمه کرد و سر را تکان داد!
شب ها تایم خوبی ست برای فیلم دیدن
چقدر مزه میدهد مادر را همراه با یک بشقاب سیب زمینیِ سرخ کرده
یا کاهوی آغشته به سکنجبین به تماشای فیلم دعوت کرد!
و خیلی خوب است هنگام خواب تمام رفتارهای لبخند آمیزِ روز را در دفترِ یادداشت نوشت
تا دوباره تکرار کرد و رفتارهایی که صلب آرامش کردند را فاکتور گرفت!
.
میدانی چیست رفیق؟
.
مسیر تنهایی را اگر بلد باشی
دیگر راه نمیفتی دنبالِ جزیزه ی ناشناخته ی آدم ها...!
که گم شوی
و بدهکارِ لحظاتی که میتوانست با حالِ خوب همراه شود!
